άρθρο της συσπείρωσης στον "Αρμό"

Το θερμό φθινόπωρο… των πάγων

Τελικά το ελληνικό φθινόπωρο δεν ήταν καθόλου… θερμό, τουλάχιστον μέχρι τώρα, όπως πολλοί πιστεύαμε. Πολύ πιο θερμό ξεκίνησε στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες (Ισπανία, Ιρλανδία, Γαλλία κλπ), που και σε αυτές εκδηλώνεται μια βάναυση επίθεση κατά των εργασιακών συνθηκών και των μισθών, παρά εδώ που η επίθεση αυτή έχει το χαρακτήρα του ολοκληρωτικού πολέμου. Μετά τη χλιαρή παρουσία στα εγκαίνια της ΔΕΘ, ήρθε και η μέρα πανευρωπαϊκής κινητοποίησης (29 του Σεπτέμβρη) χωρίς ούτε μια μονοήμερη απεργία, έτσι για τα προσχήματα. Αντί να εκφραστεί αντίδραση -δυσαρέσκεια έστω- για την πρωτόγνωρη και γενικευμένη επίθεση, αυτό που επικράτησε, ήταν η αποδοχή της διάλυσης της ζωής μας περίπου σαν φυσικό φαινόμενο.

Και βέβαια η έκταση και η ένταση της προπαγάνδας των μ.μ.ε. έχει φτάσει σε επίπεδα τελειότητας, ενορχήστρωσης και οργάνωσης ζηλευτά, ενώ την ίδια ώρα οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ (κυρίως) και της ΑΔΕΔΥ έχουν ξεπουλήσει και τη μάνα τους και τα παιδιά τους (κυριολεκτικά) για ένα ξεροκόμματο.

Και βέβαια η αριστερά ζει στον κόσμο της και το μόνο σχεδόν που την απασχολεί είναι οι δημοτικές εκλογές!

Δεν φτάνουν όμως αυτά για να ερμηνεύσουν το μούδιασμα, τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια που έχει επιδείξει το σύνολο σχεδόν των βαριά θιγόμενων εργαζόμενων. Ούτε δίνουν επαρκή ερμηνεία οι αντιλήψεις περί κοινωνικών αυτοματισμών, συντεχνιών και τα συναφή.

Οι πολλοί και… τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι

Ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, που και στο στόχαστρο βρίσκονται σαν πρώτος στόχος και επαρκή προστασία από εργοδοτικές αυθαιρεσίες έχουν, θα περίμενε κανείς να έχουν τουλάχιστον εξεγερθεί. Εξάλλου θα έπρεπε να έχουν διαπιστώσει ότι ούτε πολλοί και τεμπέληδες -όπως τους παρουσίαζε η κυβερνητική και τηλεοπτική προπαγάνδα- είναι, ούτε οι ίδιοι φταίνε για τη «χαμηλή παραγωγικότητα». Για περισσότερες λεπτομέρειες βλέπε προηγούμενο άρθρο

Μετά από αυτά, θα περίμενε κανείς, ακόμα και οι λιγότερο υποψιασμένοι να έχουν κατανοήσει ότι κάτι δεν πάει καλά με την προπαγάνδα και ότι άλλοι είναι οι στόχοι της επίθεσης που δεχόμαστε και άρα η θέση μας είναι στο δρόμο και όχι κουρνιασμένοι στη γωνιά μας να τρέμουμε και να παρακαλάμε να μας αφήσουν να ζήσουμε.

Και μεις οι μηχανικοί, τι κάνουμε; Υπάρχουμε;

Αυτό ισχύει φυσικά και για μας, τους μηχανικούς δημόσιους υπάλληλους, που θα έπρεπε πλέον να έχουμε καταλάβει ότι εχθρός δεν είναι ο διπλανός μας υπάλληλος που έχει άλλη ειδικότητα και ότι δεν αποτελούμε το «άλας της γης». Αντ’ αυτού, εξακολουθούμε και βαυκαλιζόμαστε ακόμα με ονειρώξεις για «ειδικά κλαδικά μισθολόγια» και άλλα παρόμοιας εμβέλειας ιδεολογήματα. Ευελπιστώντας ότι θα γίνει τι; Ότι θα πάρουμε κανένα κοκκαλάκι που θα μας πετάξουν να χουμε να γλείφουμε;

Σε κάθε περίπτωση η ανυπαρξία μας στις κινητοποιήσεις (πλην των λίγων εκείνων γνωστών-άγνωστων γραφικών) ήταν τουλάχιστον αντίστοιχη και άλλων κλάδων υπαλλήλων και απλώς κινείται στα όρια του να μπορείς να πεις ότι δεν απουσιάζαμε εντελώς, αλλά πάντως σε καμία περίπτωση δεν ήταν παρουσία με διάθεση αγώνα. Σε καμία περίπτωση δεν δείχνει να καταλαβαίνουμε που βρισκόμαστε και τι μέλλον μας υπόσχονται.

Θα συνεχίσουμε έτσι; Και θα μπορούμε να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια και τον εαυτό μας στον καθρέφτη; Αλήθεια πιστεύει κανείς ακόμα ότι για όλα φταίει το χρέος και η σπατάλη μας και ότι αυτά δεν είναι απλώς δικαιολογία; Αλήθεια πιστεύει κανείς ότι η επίθεση θα σταματήσει όσο μπορούμε και επιβιώνουμε;