Αφιερώστε λίγο χρόνο στο site αυτό. Διαβάστε τα σχετικά με την αποστολή, στρατηγική και τακτική αυτού του σώματος. Φαίνεται ότι η "χούντα" που ετοιμάζεται θα έχει περιφερειακό και όχι (αμιγώς) εθνικό χαρακτήρα. Παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα σχετικά με το θέμα αυτό από την ανάλυση στα τεύχη 4 και 5 του περιοδικού blaumachen:
Η νομισματική κρίση σύντομα πρόκειται να πάρει τη μορφή της κρίσης εθνικής κυριαρχίας των κρατών και μέσα από αυτή την εξέλιξη διαφαίνεται η τάση αυτονόμησης της «διεθνούς του κεφαλαίου». Το διεθνές αυτό κύκλωμα κυκλοφορίας κεφαλαίου μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει με αυτή τη μορφή όσο τροφοδοτείται από εθνικές ή/και υπο-εθνικές ζώνες των οποίων η αναπαραγωγή θα απαιτεί ολοένα και περισσότερη καταστολή.
...
Η δεύτερη φάση της αναδιάρθρωσης, αν επιβληθεί, θα ωθήσει ακόμη περισσότερο τις τάσεις αποσύνδεσης της αξιοποίησης από την κοινωνική αναπαραγωγή και μετατροπή της τελευταίας σε εκφάνσεις καταστολής. Η όψη αυτή συνδέεται με την αποσάθρωση της εργατικής τάξης ως συλλογικού υποκειμένου μέσα από τις αλλαγές στις εργασιακές διαδικασίες.
...
Σημαντικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου είναι η συνολική στροφή του κεφαλαίου στην καταστολή σαν έσχατο μέσο συγκράτησης του κύματος αντιδράσεων, κάτι που η σχέση κεφάλαιο παράγει ως αναγκαιότητα για την αναπαραγωγή της. Εκεί ακριβώς βρίσκεται η δύναμη και το όριο των σύγχρονων ταξικών αγώνων. Από τη μία πλευρά η τάση της κοινωνικής αναπαραγωγής να εμφανίζεται ξεκάθαρα ως καταστολή και τίποτε άλλο, δημιουργεί την αναγκαία απόσταση ανάμεσα στους πόλους της σχέσης κεφάλαιο για να ξεκινήσει μια σύγκρουση, το περιεχόμενο της οποίας είναι η αμφισβήτηση της καταστολής, δηλαδή της ίδιας της αναπαραγωγής του προλεταριάτου. Στη σύγκρουση αυτή, καθώς το προλεταριάτο θα μάχεται, θα βρίσκεται συνεχώς απέναντι στην ύπαρξη του ως κεφάλαιο. Η δύναμη του αγώνα του θα αποτελεί το όριο του, η ριζοσπαστικότητα του προλεταριακού αγώνα, κάθε περισσότερο τολμηρή διεκδίκηση θα βρίσκει μέσα στη διεξαγωγή του αγώνα το όριο του καθρέφτη. Όλες οι ιδεολογίες και πρακτικές της (προλεταριακής) πρωτοπορίας, όλες οι ιδεολογίες και πρακτικές της (προλεταριακής) πολιτικής, θα συγκλίνουν σε μια αντικατασταλτική προσέγγιση, που οδηγεί στη δυνατότητα ανάδυσης μιας ακόμη (ύστατης;) μορφής ρεφορμισμού της παρούσας περιόδου.
(blaumachen#4, Καλοκαίρι 2010)
...
H ιδιωτικοποίηση των κρατικών κεφαλαίων είναι αποτέλεσμα (αλλά και αιτία) της χρεοκοπίας των κρατών παγκοσμίως και σημαίνει υπαγωγή των δημοσιονομικών πολιτικών κάθε κράτους στον απόλυτο έλεγχο του διεθνούς κυκλώματος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτή η εξέλιξη έχει ως αποτέλεσμα την εμβάθυνση της υπαρξιακής κρίσης του καπιταλιστικού (έθνους -) κράτους ως πολιτικά αυτόνομης οντότητας αλλά και την κρίση της ίδιας της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου όπως τη γνωρίζουμε να εξελίσσεται μέχρι σήμερα.
Αυτή η φαινομενικά παράδοξη πραγματικότητα έχει παραχθεί από την αντιφατική σχέση των καπιταλιστικών κρατών με το ελεύθερα κινούμενο κεφάλαιο, ειδικά από το 1990 και μετά. H πειθαρχία κάθε κράτους της δεύτερης και τρίτης ζώνης του κεφαλαίου στις προσταγές του διεθνούς κινούμενου κεφαλαίου ήταν ιδιαίτερα σημαντική για την αναπαραγωγή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων στην τρέχουσα ιστορική περίοδο. Σε πολλές περιπτώσεις, για να πειθαρχήσει το προλεταριάτο ή/και φράξιες του κάθε εθνικού κεφαλαίου των κρατών αυτών, απαιτούνταν πόλεμος. Η πειθαρχία αυτή, από τη μία πλευρά επέτρεπε στο κράτος της δεύτερης και τρίτης ζώνης να είναι ενσωματωμένο στο διεθνές κύκλωμα της συσσώρευσης κατά την ανοδική περίοδο του κύκλου συσσώρευσης (συχνά μέσω της συμμετοχής του σε κάποιου τύπου περιφερειακή ένωση), από την άλλη πλευρά, όμως, υπέσκαπτε συνεχώς τη δυνατότητα αυτόνομης διαχείρισης του κοινωνικού ζητήματος στο εσωτερικό του και το έκανε ολοένα και περισσότερο ευάλωτο στην εκκολαπτόμενη κρίση. Η αντιφατική σχέση μεταξύ της επιταχυνόμενης διεθνοποίησης και του έθνους κράτους ως διαχειριστή επιβολής αυτής της διαδικασίας έφτασε στα όρια της με την κρίση που ξεκίνησε το 2008. Η (καταρχήν χρηματοπιστωτική) κρίση επέβαλε την (προσωρινή) «διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος», ουσιαστικά δηλαδή τη διάσωση της τρέχουσας διάρθρωσης της συσσώρευσης με την επιβράδυνση της καταστροφικής φάσης του μηχανισμού της ίδιας της κρίσης. Αυτό επιτεύχθηκε με νέα ρευστότητα που είτε προήλθε από την «κρατική περιουσία» είτε δημιουργήθηκε εκ του μηδενός. Και οι δύο αυτοί τρόποι οδήγησαν ταχύτατα στις κρατικές χρεοκοπίες καθώς πίεσαν απότομα σε δημοσιονομικό επίπεδο τα ήδη υπερχρεωμένα κράτη, τα οποία τις τελευταίες δεκαετίες έχουν μειώσει σημαντικά τη φορολογία του κεφαλαίου και έχουν αυτοβούλως υποβοηθήσει την υπονόμευση των δημοσιονομικών τους. Οι χρεοκοπίες αυτές καθιστούν αναγκαστική στην ουσία την τάση για ιδιωτικοποίηση κάθε μηχανισμού κοινωνικής αναπαραγωγής πλην της καταστολής, και τον περιορισμό του κράτους σε ρυθμιστή της λειτουργίας του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Η καταστολή ως κατεξοχήν μηχανισμός διαχείρισης της εργατικής δύναμης πλέον, αναβαθμίζεται συνεχώς και ταυτόχρονα διεθνοποιείται, αναδιαρθρώνεται και προσαρμόζεται στις σύγχρονες ανάγκες (προσανατολισμός στην καταστολή ταραχών σε αστικό περιβάλλον και φύλαξη συνόρων).
blaumachen#5, Καλοκαίρι 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου