συσπειρωση αριστερων μηχανικων: Μνημες απο Παρισι. Η βιαιη αντιπαραθεση με τους νεοφασιστες στις αρχες της δεκαετιας του '70.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Μνημες απο Παρισι. Η βιαιη αντιπαραθεση με τους νεοφασιστες στις αρχες της δεκαετιας του '70.

Αναδημοσίευση από Lifo.

Στις δυο μεγαλες τους προσπαθειες (το 1971 και το 1973) να αποκτησουν φωνη και μαζικο ερεισμα, οι Γαλλοι νεοφασιστες ηρθαν αντιμετωποι με ενα πλατυ μετωπο ακροαριστερων οργανωσεων, το οποιο, κατω απο το συνθημα "συντριψτε τη φαια πανουκλα", κινηθηκε σε διαταξη μαχης για την αμεση ματαιωση των φασιστικων συγκεντρωσεων. Βιαιες συμπλοκες χιλιαδων διαδηλωτων - με την αστυνομια κυριως, που προστατευε τις συγνεντρωσεις- ειχαν σαν αποτελεσμα την απαγορευση των οργανωσεων που συμμετειχαν στο αντιφασιστικο μετωπο, καθως και της ακροδεξιας οργανωσης Νεα Ταξη. Η δυναμικη αυτη επανεμφανιση μετα το Μαη του '68 των πιο σκληροπυρηνικων ακροδεξιων ανακοπηκε, και απορροφηθηκε ως ενα βαθμο απο το κομμα του Λε Πεν, ενω η κυρια συνιστωσα του μπλοκ των αντιφασιστων, η "τροτσκιστικη" Ligue Communiste, ανασυσταθηκε μετα απο τρεις μηνες παρανομιας με αλλο ονομα. Σημερα υπαρχει ως Νεο Αντικαπιταλιστικο Κομμα. Η ακραια πολωση της εποχης εκεινης ειχε βαθειες ριζες που εφταναν μεχρι τον πολεμο της Αλγεριας και την αντιπαραθεση με τις ισχυρες παρακρατικες οργανωσεις που εναντιωνονταν στην προθεση της κυβερνησης του Στρατηγου De Gaulle να τερματισει τον αποικιοκρατικο της πολεμο.

Στιγμιοτυπο απο την ταινια "Πεθαινοντας στα τριαντα" του Romain Goupil, συμμαθητη μου τοτε στην προτελευταια ταξη του Lycee Voltaire. Διακρινεται -στα ασπρα- ο Michel Recanati, φιλος του σκηνοθετη και βασικος υπευθυνος της ομαδας περιφρουρησης της Ligue Communiste. Μετα τη διαλυση των οργανωσεων, που βιωθηκε σαν το τελος της "ηρωικης" περιοδου, ο Recanati αυτοκτονησε.

"Εδω πνιγουμε τους Αλγερινους". Ακροδεξιο συνθημα στις οχθες του Σηκουανα επιβραβευει τη μαζικη σφαγη Αλγερινων διαδηλωτων απο το γαλλικο κρατος τη νυχτα της 17 Οκτωβριου του 1961. Δεν εξακριβωθηκε ποτε ο αριθμος των θυματων απο την ασυλληπτη αυτη καταστολη μιας ειρηνικης διαδηλωσης. Οι νεκροι, που τα πτωματα τους ριχνονταν στο Σηκουανα για να μην αφησουν ιχνη, υπολογιζονται στους 200, και οι αγνοουμενοι σε αλλους τοσους. Η απολυτη λογοκρισια εκρυψε αυτο το κρατικο εγκλημα επι 30 ολοκληρα χρονια.

Ξεκινωντας απο τα υποβαθμισμενα προαστεια, και χωρις να υπολογιζουν την απαγορευση κυκλοφοριας, οι Αλγερινοι ανταποκρινονται μαζικα στο καλεσμα του Εθνικου Απελευθερωτικου Μετωπου της Αλγεριας και διαδηλωνουν στους δρομους του Παρισιου για την ανεξαρτησια της χωρας τους.

"Η αποικιοκρατια ειναι η μητρα της βαρβαροτητας στην Ευρωπη" (Jacques Verges).

Συλληψεις στην αποβαθρα του μετρο Concorde. H φωτογραφια ειναι του Elie Kagan, του μοναδικου φωτογραφου που αποτυπωσε -παρανομα εννοειται- τη βαρβαροτητα εκεινης της νυχτας. Για να μην το βρει η αστυνομια πανω του, πεταξε το φιλμ σε σκουπιδια, και πηγε αργοτερα να το μαζεψει.

Φωτ. Elie Kagan.

Περα απο την αιματηρη καταστολη της διαδηλωσης, η γαλλικη κυβερνηση προχωρησε και σε 13.000 απελασεις, ενω 2.000 ακομη Αλγερινοι του Παρισιου φυλακιστηκαν σε στρατοπεδα συγκεντρωσης.

Διαμαρτυρια των Γαλλων διανοουμενων για τη σφαγη (1η Νοεμβριου 1962). Ο Sartre σε πρωτο πλανο με το μαθηματικο Laurent Schwartz.

Το 1962 ειναι η χρονια οπου η παραστρατιωτικη OAS πραγματοποιει σειρα βομβιστικων επιθεσεων για να αποτρεψει την ανεξαρτησια της Αλγεριας. Η γαλλικη αριστερα απανταει με μια μαζικη -αν και απαγορευμενη- διαδηλωση που θα εχει τραγικη καταληξη. Εννεα ανθρωποι εγκλωβιζονται στα σκαλια του μετρο Charonne, και πεθαινουν απο ασφυξια κατω απο τα χτυπηματα των Γαλλων αστυνομικων.

Η επιθεση της αστυνομιας κοντα στο μετρο Charonne.

Τραυματισμενοι διαδηλωτες (απο το blog L Histoire en questions που εξιστορει ολα τα γεγονοτα εκεινης της μερας).

Aστυνομικοι συνεχιζουν να χτυπουν με τα δολοφονικα μακρια γκλομπς εκεινης της εποχης τους εγκλωβισμενους διαδηλωτες.

Ο φιλοσοφος Michel Foucault στο μετρο Charonne. Φωτ. Gerard Aime.

H κηδεια των εννεα θυματων, παρουσια ενος εκατομμυριου κοσμου. Ο πιο νεος, ο Daniel Ferry, ηταν 16 χρονων.

Φωτογραφια του Henri Cartier-Bresson απο την κηδεια των θυματων του μετρο Charonne. Μεχρι το 1982, απαγορευοταν καθε εκδηλωση προς τιμην τους στο σημειο αυτο.

Μετα το σαρωτικο Μαη του '68, η ακροδεξια σηκωνει παλι κεφαλι, καλωντας τους οπαδους της σε συγκεντρωση στη μεγαλη αιθουσα του Palais des Sports (18-3-1971). Η σκηνοθεσια ειναι εμφανως χιτλερικης εμπνευσης.

Ο φωτογραφος Elie Kagan, παρ ολο που ειναι "επικυρηγμενος" απο τους νεοφασιστες, καταφερνει και φωτογραφιζει την ομαδα περιφρουρησης τους. Ο Elie Kagan ηταν ο μοναδικος επιζων απο μια εβραικη οικογενεια που χαθηκε ολη στα γερμανικα στρατοπεδα. Στρατευμενος και διεθνιστης, ανηκε σ αυτην την κατηγορια Εβραιων επαναστατων (στην οποια αναφερθηκα σχετικα με τον Robert Capa) με την πιο βαθια ουμανιστικη σταση.

Φωτ. Elie Kagan.

Μαυρα κρανη και μεγαλα κονταρια.

Οι "ηθικοι αυτουργοι" της αντιφασιστικης κινητοποιησης. Henri Weber, Alain Krivine, Michel Recanati, μελη και οι τρεις του Πολιτικου Γραφειου της Ligue Communiste.

Δυναμικη αντιπαραθεση στα προτυπα της Ιαπωνεζικης αριστερης φοιτητικης οργανωσης Zengakuren. Πανω Παρισι, κατω Τοκυο.

H Zengakuren σε σχηματισμο.

H σημειολογια του κρανους (μικρη παρενθεση). Καθε ταση η φραξια της Zengakuren ειχε το δικο της κρανος. Στο Παρισι, οι νεοφασιστες ειχαν επιλεξει το μαυρο κρανος, ενω οι αντιπαλοι τους το λευκο.