«Τα Μνημόνια, τα οποία σύσσωμη επέλεξε η αστική τάξη, επιχειρούν τώρα να τα αλλάξουν όλα, ώστε να μην αλλάξει τίποτε. Ο πέλεκυς έπεσε βαρύς στη μισθωτή εργασία που συντρίφτηκε από την ανεργία και τη μείωση των μισθών. Έπεσε όμως και στα μικρομεσαία στρώματα που ρημάχτηκαν από την ύφεση και τη φορολογική καταιγίδα».
Κώστας  Λαπαβίτσας
Στη μακρόσυρτη πορεία της χώρας, η  Δημοκρατία ήταν ένας ζωντανός εφιάλτης στη συλλογική συνείδηση της αστικής τάξης.
Ο φόβος και οι τύψεις της Δεξιάς μετατρεπόταν σε πανικό και ο πανικός μετουσιώνονταν σε «συνταγματικές εκτροπές» και επίδειξη ισχύος για την «ανασύστασή» της.
Μια τέτοια εκτροπή ήταν η κατάργηση της ΕΡΤ. Από την άλλη, η ουσιαστική κατάργηση του κοινοβουλίου με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, η κατάργηση του Δημόσιου τομέα με απλή Υπουργική απόφαση, οι απολύσεις εργαζομένων και όλα τα μέτρα εφαρμογής των επιταγών της Τρόικας - στα πλαίσια του Μνημονίου -  συμβολίζουν :  την ισχύ του αστικού κράτους και την προσπάθεια «ηγεμονίας» του μπλόκ της Δεξιάς. Μιας Δεξιάς «ειδικευμένης», στις εκτροπές με στόχο πάντα , την αναδιάρθρωση του αστισμού.
Ωστόσο, στα πλαίσια της «αστικής δημοκρατίας», η αναδιάρθρωση  επιχειρείται και με άλλους μηχανισμούς  ιδεολογικούς, οικονομικούς, κατασταλτικούς, με κύριο στόχο : την κυριαρχία στην κοινωνία. Αυτό γίνεται άλλοτε εντός των κλασσικών πολιτικών μηχανισμών και άλλοτε εκτός (με την χρησιμοποίηση της Χ.Α.)
Επιστρατεύονται όλες τις εκφράσεις της Δεξιάς, ως «σιωπηλή πλειοψηφία», με δημοσιογράφους «ακριβοπληρωμένους» και τα μεγάλα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια.
Όλοι μαζί, με όπλο την “στρατηγική της έντασης” για την επιβολή της τάξης, φιμώνουν την ΕΡΤ, ένα κομμάτι της ταυτότητας της Ελλάδας, απολύουν, λεηλατούν με φορολογικά μέτρα, κατεδαφίζοντας καθημερινά την χώρα.
Συσπειρώνονται για την ανασύσταση της «μεγάλης παράταξης της Δεξιάς», με στόχο : την περιφρούρηση του σάπιου πολιτικού κατεστημένου που εκπροσωπούν και του οικονομικού κατεστημένου που υπηρετούν.
Επαναφέρουν ψεύτικα διλήμματα και αναγορεύονται «θεματοφύλακες» της τάξης, υπενθυμίζοντάς μας, την ιστορία της Δεξιάς.
Τόσα χρόνια η «συμπαράταξη» (Ν.Δ. –ΠΑΣΟΚ), διέλυαν ότι παραγωγικό είχε η χώρα και ζούσαν σε συνεχή «ασυλία» σε βάρος των υπολοίπων.
Επέλεξαν πάλι  την σύγκρουση με την Αριστερά και μάλιστα με ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ως σύγκρουση Κεφαλαίου - Εργασίας.

Εξάλλου, ο νεοφιλελευθερισμός με την λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την αφαίρεση δικαιωμάτων, καθορίζει ήδη την κύρια αντίθεση και θεμελιώνει το ταξικό του υπόβαθρό.
Όλοι αυτοί, απέναντι στους εργαζόμενους που παράγουν υπεραξία, και τους επαγγελματίες που ανταγωνίζονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Τόσα χρόνια, χωρίς να επενδύουν, πλούτιζαν φοροδιαφεύγοντες, και μας κληρονόμησαν ένα «επαχθές» χρέος, εκχωρώντας την εθνική μας κυριαρχία ,και ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία.
Η ελληνική αστική τάξη, νικήτρια του εμφυλίου, δεν κατάφερε ποτέ να απελευθερωθεί από το σύμπλεγμα της συλλογικής συνείδησης : του διχασμού και του συνδρόμου της «εξάρτησης». Ένοχη και γεμάτη φαντάσματα υιοθετεί τον αυταρχισμό και την κατάχρηση, στην υπηρεσία της οικονομικής ελίτ της χώρας.  
Χρειάζεται να αντιδράσουμε. Η αγανάκτηση δεν αρκεί από μόνη της. Ο ατομικισμός, η αδιαφορία και η μοιρολατρία οδηγούν, στην αποδοχή και στην υποταγή. Ο «χυλός» των μικρομεσαίων πρέπει  να αντιδράσει.
Χρειάζεται να αντισταθούμε, να γίνουμε νέες μορφές ισχύος.
Οι «αγανακτισμένοι» δεν αρκούν πια. Χρειαζόμαστε πια «αποφασισμένους» για την ανατροπή της εξαρτημένης κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης η οποία υιοθετεί όλα τα μέσα, ακόμα και την στρατηγική της έντασης με κύριο στόχο :  να σβηστεί η σπίθα πριν ακόμα γίνει φλόγα.
Μιας κυβέρνησης που θεωρεί τη Δημοκρατία ως εφιάλτη, και προσπαθεί να διατηρήσει την κυριαρχία της.
                                                           
Ο  Σήφης  Φανουράκης είναι  αρχιτέκτονας