Από την Μαρία Παρέντη
Παρελήφθη από τις νοσηλεύτριες του Ευαγγελισμού στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 ως ”άγνωστος”. Η ταυτότητά του έγραφε Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.. με ημερομηνία γέννησης 25 Ιουνίου 1993.

Ήταν μόλις 15 χρονών.

Ο Αλέξης, που όταν τον ρωτούσαν τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, έλεγε χαμογελώντας πως θα γίνει διάσημος κι όλοι θα ξέρουν τ’όνομά του. Κι έγινε τ’όνομά του γνωστό, μα εκείνος δεν πρόλαβε να μεγαλώσει.
Δεκαπέντε χρονών παιδί, με νότες στην καρδιά και στο κεφάλι του, ένα παιδί που ονειρευόταν τη ζωή καθώς ήταν όλη εμπρός του, αντιστεκόταν στο σύστημα, βαριόταν καμιά φορά στην τάξη κι αγαπούσε τους φίλους του.
”Αλεξάκο γεια..”, ένα σημείωμα στα Εξάρχεια, μιας φίλης που δεν έχει τίποτά άλλο να πει..Τι να πεις; Είναι ο θάνατος ό,τι αγριότερο βαραίνει τον άνθρωπο. Πώς να τον αντιμετωπίσεις ρε διάολε στην εφηβεία..;
Δεκαπέντε χρονών πεσμένος στο πεζοδρόμιο από σφαίρα αστυνομικού..δίπλα του, ο κολλητός του ο Νίκος ουρλιάζει, προσπαθεί να τον σύρει..Είχε τη γιορτή του εκείνη τη μέρα..να γιορτάσουν βγήκαν..Τι έγινε; Πώς έγινε; Ο Αλέξης κάτωχρος..Τον κοιτάζει, μα δεν τον βλέπει.
Η τελευταία κλήση στο κινητό του γράφει ”μαμά”..Το σηκώνει εκείνη..Μα δεν ακούει τη φωνή του..Στην άλλη γραμμή είναι μια άγνωστη γυναίκα: «Ο γιος σας χτύπησε. Πάρτε μια φίλη σας κι ελάτε».Πήρε μια φίλη της και πήγε..Το παιδί έχει μια γάζα στην καρδιά..Το δικό της το παιδί, η δική της καρδιά.
Ο Αλέξης είναι πια φευγάτος..Το όνομά του θα αντηχεί στις πλατείες και στους δρόμους, το χαμογελό του θα γίνει σημαία..Για όλα τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν και να πεθάνουν κανονικά!