Τις τελευταίες μέρες τα  “μπλοκάκια” έχουν την τιμητική τους, καθώς το ζήτημα έχει έρθει στη δημοσιότητα εν αναμονή και της εγκυκλίου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, για την εφαρμογή του νέου ασφαλιστικού. Τι είναι όμως το “μπλοκάκι”; Για τους μη γνωρίζοντες, “μπλοκάκι” αποκαλούμε το μπλοκ των δελτίων παροχής υπηρεσιών, το οποίο χρησιμοποιείται κανονικά από τους ελεύθερους επαγγελματίες για να κόβουν αποδείξεις για την παροχή των υπηρεσιών τους. Τα τελευταία αρκετά χρόνια, ξεκινώντας από κλάδους της διανοητικής εργασίας (μηχανικούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους) στους οποίους παλιότερα υπερίσχυε η αυτοαπασχόληση, το “μπλοκάκι” άρχισε να χρησιμοποιείται, παρανόμως βέβαια, και για τους μισθωτούς υπαλλήλους.
Δύο στοιχεία έκαναν θελκτική αυτή τη μορφή απασχόλησης για την εργοδοσία. Το ένα ήταν η απουσία τυπικά κατοχυρωμένων εργασιακών δικαιωμάτων (άδειες, δώρα, αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης, παροχές μητρότητας), τα οποία οι εργαζόμενοι δεν δικαιούνται όπως οι κανονικά προσληφθέντες. Τα δικαιούνται δηλαδή, αλλά έπρεπε να το γνωρίζουν αφενός, και να τα διεκδικήσουν αφετέρου, ορισμένες φορές καταλήγοντας σε πολύμηνες δικαστικές διαμάχες για τα αυτονόητα. Το δεύτερο ήταν οι πολύ χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές που έπρεπε να καταβάλει η εργοδοσία. Εισφορές που δεν τις κατέβαλλε η ίδια, αλλά τις έδινε στους “μπλοκάκηδες” υπαλλήλους για να τις καταβάλλουν, ως εάν να ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες. Για να λέμε και την αλήθεια, τις προηγούμενες δεκαετίες, εξαιτίας της προνομιακής φορολογικής μεταχείρισης των ελευθέρων επαγγελματιών ορισμένων κλάδων, το μπλοκάκι έθελγε και τους εργαζόμενους σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι εποχές αυτές τελείωσαν όμως, και το φαινόμενο μεγεθύνθηκε, έχοντας καταστεί βασική μορφή απασχόλησης σε πολλούς κλάδους του ιδιωτικού τομέα, με τους εργαζόμενους να βρίσκονται σε πολύ δυσμενή θέση. Έτσι, έχει δημιουργηθεί μια τεράστια στρατιά από “παιδιά” με μπλοκάκια, γενιές ολόκληρες εργαζομένων, από τους νεότερους μέχρι και ορισμένους που όχι μόνο δεν είναι πια “παιδιά”, αλλά κοντεύουν και τα παιδιά τους να μεγαλώσουν τόσο που να μη θεωρούνται “παιδιά”.